Dag 8, dag 9, dag 10 en dag 11

Pas vandaag, zondag avond 29juli heb ik tijd en gelegenheid om wat te schrijven.
Wat een dagen, 's morgens om 6 uur vertrekken, geen ontbijt, geen lunch en ook niet elke dag een diner, leven uit de koelbox (marsen, koek, yogurt) en lauw water.
Op woensdag zijn we van Moskou naar Samara gereisd, in totaal 17 uur gereden.
Op donderdag zijn we de Kazachstaanse grens gepasseerd, zonder problemen en hebben overnacht in Aktobe.
Op vrijdag zijn we Via het Aralmeer en de opgedroogde haven van Aralsk naar Kyzilorda gereden.
Op zaterdag zijn we om 8 uur vertrokken en pas om half 9 's avonds waren we bij de Uzbeekse grens. Hoewel deze grens berucht is om zijn wachttijden staan wij binnen 2 uur allemaal aan de andere kant!
Ik zal een paar dingen hier beschrijven van deze dagen, maar er is ook veel langs. Me heen gegaan door slaapgebrek e.d.

De Russisch/Kazachstaanse grens:
Slagboom1 krijg je een kladbriefje waar de douanier je kenteken op schrijft. Hij controleert je paspoort en dan mag je doorrijden naar slagboom 2. Daar moet je uitstappen en wordt je paspoort echt gecontroleerd. De passagiers mogen verder, de chauffeurs moeten weer een ander hokje in om papieren in te vullen. Als alls klaar is krijg je bij de slagboom een stempel op je papiertje met kenteken en mag je verder. Hierna rijdt je over een stuk niemandsland met de meest diepe kuilen, gaten en bulten naar slagboom 3. Hier moeten de passagiers weer door een ander hokje. aangezien we het allemaal niet zo snappen en daar niemand een woord over de grens praat duurt het even maar uiteindelijk staan we weer bij de slagboom. Ondertussen zijn de heren ondervraagd en de auto's bekeken. Het papiertje wordt bij slagboomnummer 4 nog eens afgestempeld, en dan zijn we er door, denken we. Echter na een kilometer of zo staat er weer een controlepost en deze agent neemt het kladpapiertje in, controleert nog wat en pas dan is alles in orde e n kunnen we verder. Om middernacht zijn we in het hotel.

Kazachstaans/Uzbeekse grens:
Een dichte, zeer gammele ijzeren poort. Eerst melden in een of ander hokje, maar dan mag er een auto naar binnen. Erik eerst natuurlijk en hij geeft de man een landcruiser t shirt met de afspraak dat dit voor alle 4 de autos is. Later blijkt hij het toch nog 2 keer geprobeerd te hebben, echter zonder resultaat. Stukje doorrijden en wachten bij een gebouw. Eerst alleen de chauffeurs, later toch ook de vrouwen, maar deze moeten wel weer appart. Als onze paspoorten afgestempeld zijn en de heren ook de auto weer uitgeklaard hebben, weer verder en vij het volgende gebouw uitstappen en 2nieuwe formulieren invullen. Ze willen weten hoeveel geld je precies bij je hebt en hoeveel stuks bagage en wat al niet meer. Dan moet de chauffeur weer apart iets in ullen voor de auto en moeten de auto's gecontroleerd. Ze willen het chassisnummer zien en dat is door alle modder niet e vinden. Bagage wordt geopend, de koelkastjes ook, maar ze zijn in een goede bui en doen nergens moeilijk over. Wie wil er nou moeilijk doen op zaterdagavond om half 12 's nachts?

Het rijden:
Kazachstan is wat de wegen betreft een grote bouwput. Ik heb nog nooit zoveel wegenbouwapparatuur gezien. Nu begrijpen we ook waarom de boot daar vol mee stond. Ze zijn nog lang niet klaar! Oude asfaltbanen waarin de sporen zo diep zijn dat normale auto's er niet in kunnen, dus iedereen wil in het midden rijden, wat natuurlijk niet Kan als er toch ook ingehaald moet worden of er tegenliggers zijn. Of oude gravelwegen, met hele diepe kuilen, hoge bulten scherpe keien. Bovendien is het zo droog dat alles gruwelijk stoft en het zicht dus behoorlijk beperkt is.
vele uren langer rijden dus. bovendien ook niet raar, maar toch, 2 lekke banden, waarvan een om 11 uur 's avonds.

Hoe dan ook we zijn in Tasjkent, een prachtige stad denken we als we er om 1 uur 's nachts doorheen rijden achter onze gids aan naar het hotel.