dag 17

vrijdag 3 augustus
Vandaag rijden we richting de Tadjikse grens naar Termiz. Een plaats waar helemaal niets te zien of te beleven valt, maar we moeten nu eenmaal die kant in. We hebben tenminste gehoord dat de grens met Tadjikistan weer open is voor toeristen, alleen het gebied van de hoge pamir is en blijft gesloten.
Ik zal even wat vragen beantwoorden die zo her en der achter gebleven zijn.
1. we zijn inderdaad maar met 4 auto's en ja wij rijden vaak achteraan. dat is te verklaren doordat 1 auto minder snel is dan de anderen en dus op de 1e of 2e plek moet rijden, anders kan hij ons niet bijhouden. Als je achteraan rijdt moet je vaak even flink gassen om iedereen bij te houden!! Omdat Willem een prima TomTom heeft op zijn laptop kan hij heel goed de weg vinden en dus rijdt hij voorop. Nou dan blijft er niet veel meer over toch?
2. Is er veel corruptie? Verschil tussen arm en rijk?
Corruptie is er zeker wel, maar het is niet zo merkbaar voor ons. In Uzbekistan is er helemaal al niets meer van te merken, behalve dan een enkele douanier. Verschil tussen arm en rijk is groot ja. De meeste mensen leven in (betrekkelijke) armoede. Op het platteland zie je overal stalletjes langs de weg waar watermeloen, tomaten, uien of dergelijke verkocht worden. Vaak zit/ligt er iemand de hele dag in de schaduw in de hoop wat te verkopen, maar de buurman heeft dezelfde waren en de buurman daarna ook weer. Het zal dus beslist geen vetpot zijn. Het is wel leuk te zien dat als de verkoper weg gaat hij/zij een doek over de verkoopwaren spreidt en morgen liggen zijn meloenen er gewoon nog en kan hij verder.
In de steden zie je natuurlijk overal souvenirwinkeltjes met dezelfde rommel en een enkele keer zit daar iets leuks tussen. Ze zijn er van 's morgens 10 tot 's avonds 10 en het uurloon is dus verwaarloosbaar.
Volgens onze gids is het gemiddelde maandinkomen voor iemand met een normale baan zo rond de 500 euro. In Uzbekistan is echter alles zeer betaalbaar en gezondheidszorg en scholing zijn gratis.
Het verschil in arm en rijk is voor ons zichtbaar aan de kleding. De meeste mensen lopen op plastic schoenen (slippers) en zijn pover gekleed. Ze kijken overigens echt niet ongelukkig en zijn uitermate vriendelijk. Soms zie je opeens een man of een aantal dames die prima gekleed gaan. Deze kom je echter niet tegen in de bazaar.
3. Waar blijven die foto's?
Nou we knippen maar raak, veel vanuit de auto uiteraard. Het is alleen niet zo netjes om mensen op de foto te zetten zonder dat ze het weten, dus moeten we dat ook vaak vragen. Wij hebben dus genoeg foto's.
Alleen om ze op deze pagina's te zetten is een ander verhaal. Vaak zitten we ons te behelpen in de lounge van het hotel, is de verbinding erg langzaam enz.enz. Ik zal wat beter mijn best doen om er wat bij te zetten.

Vanavond hebben we in de tuin van het hotel gegeten en daarna nog wat gedronken met de gids. Hij vertelde gezellig over het familieleven in Uzbekistan. Hij is de oudste van 4 kinderen en toen hij 30 jaar was (al getrouwd en vader van 2 kinderen) kreeg hij toestemming van zijn ouders om op zichzelf te gaan wonen.!! Tot die tijd had hij dus bij zijn ouders gewoond, wat hij maar heel normaal vindt. Hij had ook al een aantal jaren daarvoor een appartement gekocht en wachtte dus met verhuizen tot hij zijn ouders "zegen" had. Normaal gesproken blijft het jongste kind bij de ouders wonen en zal voor de ouders zorgen als zij oud zijn. Hierbij wordt hij wel financieel ondersteund door de broers en zussen. Hijzelf was moslim, niet te streng, hij was tenminste niet aan het vasten vanwege de ramadan, terwijl zijn ouders toch helemaal geen geloof aanhingen (wat natuurlijk ook verboden was in de Sovjettijd).
Het is in ieder geval wel duidelijk dat de ouders zeer gerespecteerd worden en de familie zorgt goed voor elkaar.

Vlak voordat we overigens bij ons hotel zijn rijden we vlak langs de rivier die de grens met Afghanistan vormt. Een raar idee dat we daar zo dicht bij zijn. Vanuit onze hotelkamer hebben we ook zicht op deze rivier, maar als de Pamir niet open gaat zullen we er niet meer dichterbij komen dan we nu zijn.