dag 34

20 augustus
Na een dag of 14 eindelijk weer een wifi verbinding. Tijd om e.e.a. bij te werken.
Momenteel zijn we in Bishkek, de hoofdstad van Kirgizie nadat we kris-kras door dit prachtige land gereden hebben en een rondje om het Issyk kol meer gemaakt hebben.
We hebben meestal onderdak via CBT, een organisatie die toerisme bevordert in dit land en mensen hiervoor opleidt. Het zijn homestays, guesthouses en yurts waar de toeristen ondergebracht worden. Het verschil tussen de eerste 2 is een beetje vaag; In het eerste geval, de homestay maken de bewoners van het huis vaak plaats voor hun gasten door zelf in de keuken of zo te gaan slapen. De guesthouses worden vaak gebouwd voor de toeristen en worden nauwelijks gebruikt door de eigenaren. In een geval was dat wel heel duidelijk; kieren in muren, plafond en vloer, geen watervoorziening en geen toilet. Natuurlijk wel op verschillende meters de bekende longdrop. Meestal is dit een hokje van hout of van doeken met iets van een deur, een groot gat in de vloer en that is it. Soms heeft men de moeite genomen om er een lichtje op te hangen en een houten vloer in te maken die vervolgens geverfd wordt en daarna ook schoongemaakt wordt.
Dan zijn er nog de yurts. Deze staan meestal op een hoogvlakte in de bergen waar de mensen hun kuddes laten grazen in de zomer. De mensen leven daar ongeveer 4 maanden en gaan daarna terug naar hun dorp. Er zijn enorme kuddes schapen, koeien en paarden en het is een machtig gezicht als je daar rondrijdt op een hoogte van rond de 3000 meter. De bergen torenen nog eens zo'n 2 tot 4 duizend meter hoger boven je uit, de nachtelijke sterrenhemel is indrukwekkend mooi, er lijkt geen enkel zwart plekje in de lucht nog beschikbaar.
En dan de mensen. Ze zijn zonder uitzondering aardig, behulpzaam, nieuwsgierig, maar bovenal gastvrij. We krijgen overal een prima ontbijt met een soort pannekoekjes en/of gebakken eieren, brood en jam. Ook het avondeten wordt meestal door onze gastvrouwen verzorgd. We hebben zo ongeveer alle traditionele gerechten geserveerd gekregen en ze smaken allemaal uitstekend; bijv. plov, een rijstgerecht met uien, wortelen, kruiden en vlees of ...... laagjes heel dun deeg met daartussen een soort gestoofde kool. Laghman is een stoofpot van schapenvlees met groente en noodels. Natuurlijk smaakt het ene ons beter dan het andere maar waar is dat niet.
Het leven in de yurtkampen is zeer eenvoudig. Eigenlijk is dat overal al zo, maar hier in het bijzonder omdat je op grotere hoogte zit en het daardoor 's nachts aardig koud is. Er worden wat matten op de grond gelegd, dan een laken en een kussen en vervolgens weer een of twee matten, afgedekt met een deken. De grond is echt niet eerst afgevlakt dus is het een kwestie van geduld tot je je draai gevonden hebt 's nachts. Het koken gebeurt meestal op een afgeschermd open vuurtje, het is echt geen keuken te noemen.
Opvallend is ook hoeveel kleine kinderen er zijn in de dorpjes op het platteland, maar ook in de yurtkampen. In de steden ook wel, maar daar zijn natuurlijk ook zoveel meer inwoners. Vaak worden ze slapend rondgesjouwd door moeders, of ze stappen dapper mee zo klein als ze zijn. Kinderwagens kennen ze hier amper, hooguit een wandelwagen.
Morgen zal ik nog even vertellen welke route we gereden hebben.